Ζούμε μια εποχή που αξιολογείται (συνεχώς) απ΄το κριτήριο της Αντοχής μας, πρώτα απ΄ όλα/σε όλα αυτά που υποκλέπτουν την Ουσία. Στις κατασκευασμένες αλήθειες, στα βιωμένα ψεύδη και στις υποκατάστατες εμφυτεύσεις της φαντασίας, από μια Τέχνη που ταυτίζεται με το εμπόρευμα ή τις μεγάλες αφηγήσεις των πολιτικά επικυρίαρχων…Η Τέχνη μια βιτρίνα, αντί για τη διέξοδο που ψάχνει το βλέμμα μας. Σ’ αυτόν τον “Οίκο”, που άλλοτε είχε περιεχόμενο την “Ανοχή” στη ματαιότητα της “ευδαιμονίας”, άλλοτε την “Ενοχή”, (εμφύτευση κι αυτή), τώρα …